Who you are today, is a sum of events that lead you to be this person you are today.

I realize that every single day of my life.

Today, I am a person full of love and compassion to others, I am tolerant, I am patient, I listen to others and I aspire to be the best version of myself; Every. Single. Day.

However, I wasn’t totally born this way. There were a few turning points in my life in which I had, you would say, some sort of change of heart.

Let me share with you one of those moments.

When I was in 7th or 8th grade, my class was slightly divided. We had a group of foreign kids (from all around the world, children of diplomats, ambassadors etc.) and a group of Arabic speaking kids, and of course, like myself, a small group of kids who were stuck in between.

Anyway, I always felt like I didn’t know where to belong. On one hand, I really had a lot of fun with the foreign kids, and we had so much in common. I really had fun with the Arabic speaking kids as well. However, I was always afraid that spending too much time with the foreign kids will eventually get my heart broken. You see, the foreign kids that came to my school usually stayed with us only for the duration of their parent’s work, and after about 2 or 3 years they had to return to their home, their real home, in a differnt country.

Anyway, one day, I sent a message to a kid in my class via facebook. This kid had his own interests, he played the guitar, he like comics, he was different. I thought I was ‘all knowing’, *giggle* typical to this age won’t you say? I sent him a message saying that I think he should be more like the popular kids in class, play soccer, hang out with the cool kids, and just – be like them. At the time I really thought I was giving him good advice. I really thought he would be happier being like the cool kids. Boy, was I WRONG! This boy was really sweet, he sent me a message back saying that he appreciates my advice, and that my intentions were good. However, I can never forget this scenario. Because, later on, as I realized that I was so incredibly wrong, I felt so ashamed. Ashamed of myself for letting someone feel like they weren’t not good enough, even though my intentions were good. From that day forward, I never underestimated someone. Every time I look at someone, I see something special in them. I try to encourage people to be themselves at all times. I see strange as beautiful, I see weird as fascinating, and I see different as amazing.

I can some this up in one sentence:

I may not be where I want to be, but thank God I’m not where I used to be.

الإنسان اللي انت هو اليوم، هو جمع احداث مرقتها بحياتك.

بفهم هذا الاشي كل يوم من جديد.

اليوم، أنا إنسانة مليئة بالحب، والرحمة والعطف (اسم عمسمة).

أنا متسامحة، وأنا صبورة، بحب أستمع إلى الآخرين وبحاول أكون أفضل نسخة من نفسي.

كل. يوم. من. جديد.

ومع هيك، ما نولدتش هيك.

كانو عندي بعض لحظات التحول بحياتي، ممكن تقولو، لحظات “تغيير في القلب”.

بحب اشاركم في لحظة من هاي اللحظات.

لما كنت في الصف السابع أو الثامن، كان صفي منقسم شوي. كانت في مجموعة من الأطفال الأجانب (من جميع أنحاء العالم، وأطفال الدبلوماسيين، والسفراء، وكمان) ومجموعة من الأطفال العرب، ومجموعة صغيرة، اللي أنا كنت منها، اللي وقعو بالنصف، وكانوا بالمجموعتين.

على كل حال، حسيت دائمًا انو ما عرفتش وين لازم أكون. مع مين؟ من ناحية واحدة، كنت كثير انبسط مع الأجانب، وكانلنا كثير أشياء مشتركة. بس كمان كثير حبيت أصدقائي العرب. ومع هيك، كنت أخاف اقضي كثير من الوقت مع الأجانب عشان كنت اعرف انو بالآخر كان بنكسر قلبي، مثل ما صارلي مع صوفي من ألمانيا بالصف الرابع. شوفوا، الأطفال الأجانب اللي اجو على مدرستي كانو يضلو بس لفترة سنتين ثلاثة بالمنيح. وبعدها، رجعوا عبلادهم.

على كل حال، في يوم من الأيام، بعتت رسالة لابن صفي عبر الفيسبوك. هذا الطفل كان مختلف، كان له اهتماماته الخاصة، عزف على الغيتار ، كان يحب الكوميكس ، وهيك شغلات. كنت أظن أنني كنت “أعلم كل شيء” ، (زي الكل في هذا الجيل 🤦🏻‍♀️

في الرسالة اللي بعتله له قولت اني أعتقد أنه يجب أن يكون أكثر شبهاً بالأطفال الرائعين في الصف، مثلاً يلعب كرة القدم، والتسكع مع الأطفال البارعين، ويعني قصدي كان، تكونش مثل نفسك – *كن مثلهم*. في ذلك الوقت اعتقدت حقا أنني كنت أعطيه نصيحة جيدة. اعتقدت حقا أنه راح يكون مبسوط! واو قديش كنت غلطانة.

هذا الولد كان طيوب، فا بعتلي رسالة فيها بقوللي إنه بقدر نصيحتي، وأن نييتي كانت منيحة.

ومع هيك، من وقتها ما قدرتش أنسى هذا السيناريو. لأنه بعدها، لما فهمت انو كنت غلطانة بشكل لا يصدق، شعرت بالخجل.

خجلت من نفسي اني خليت شخص يشعر وكأنه لم مش منيح بكفي، وعشان يصير منيح لازم يغير نفسه ويصير زي الباقي، بالرغم من انو نييتي كانت منيحة.

من بعد هذا اليوم ، لم أستهين بشخص ما. كل مرة بطلع على أي شخص، بشوف اشي مميز فيه.

بحاول اشجع الناس انو يكونوا دائماً كيف ما هم. بشوف الغريب بطريقة جميلة. بشوف الغير رائع. وبشوف الاختلاف مذهل.

بقدر الخص كل هذا بجملة واحدة:

يمكن أنا مش وين ما كنت بحب أكون، بس الحمدالله اني مش بالمحل اللي كنت فيه.

מי שאתם היום, הוא סיכום של אירועים שמובילים אותכם להיות האדם הזה שאתם היום.

אני מבינה את המשמעות של זה בכל יום מחדש.

היום אני אדם מלא אהבה וחמלה לאחרים, אני סובלנית. אני סבלנית. אני מקשיבה לאחרים. ואני שואפת להיות הגרסה הטובה ביותר של עצמי; בכל. יום. מחדש.

עם זאת, כמובן שלא נולדתי כך. היו לי כמה נקודות מפנה בחיי, אפשר להגיד, איזה שינוי שהתרחש בליבי.

תרשו לי לחלוק איתכם אחד מאותם רגעים אלו.

כשהייתי בכיתה ז׳ או ח׳, הכיתה שלי היה מחולקת מעט. היתה לנו קבוצה של ילדים זרים (מכל רחבי העולם, ילדי דיפלומטים, שגרירים וכו’) וקבוצה של ילדים דוברי ערבית, וכמובן, כמוני, קבוצה קטנה של ילדים שנתקעו ביניהם.

בכל מקרה, תמיד הרגשתי כאילו אני לא יודעת איפה להשתייך. מצד אחד, היה לי מאוד כיף עם הילדים הזרים, והיה לנו כל כך הרבה במשותף. היה לי כיף עם הילדים דוברי הערבית גם כן. מצד שני, תמיד פחדתי לבלות יותר מדי זמן עם הילדים הזרים, כי ידעתי שבסופו של דבר, אם אני אקשר יותר מידי, אני עלולה להישאר עם לב שבור.

אני אסביר לכם, הילדים הזרים שבאו לבית הספר שלי, נשארו אצלנו רק למשך תקופת עבודתם של הוריהם, ואחרי כשנתיים שלוש הם נאלצו לחזור לביתם, ביתם האמיתי, בארץ אחרת.

בכל מקרה, יום אחד, שלחתי הודעה לילד בכיתה שלי באמצעות הפייסבוק. לילד הזה היו תחביבים משלו, הוא ניגן בגיטרה, הוא אהב קומיקס (לפי דף האינסטגרם שלו, גם עדיין אוהב), הוא היה שונה.

חשבתי שאני “כל יודעת”, חחח, טיפוסי לגיל הזה, לא? בקיצור, שלחתי לו הודעה שאומרת בגדול, שלדעתי, הוא צריך להיות יותר כמו הילדים הפופולריים בכיתה. לשחק כדורגל, להסתובב עם הילדים המגניבים, ופשוט – להיות כמוהם.

באותו זמן, באמת חשבתי שאני נותנת לו עצה טובה. באמת חשבתי שהוא יהיה מאושר יותר להיות כמו הילדים האחרים.

ווואלה? אלוהים יודע עד כמה הייתי טועה! הילד הזה היה ממש מתוק, הוא שלח לי הודעה בחזרה ואמר שהוא מעריך את העצה שלי, וכי הוא יודע שהכוונות שלי היו טובות. עם זאת, אני לא יכולה לשכוח את המקרה הזה.

כי מאוחר יותר, כשהבנתי עד כמה הייתי טועה, כל כך התביישתי בעצמי. התביישתי בעצמי על כך שהנחתי למישהו להרגיש שהוא לא היה טוב מספיק, אפילו אם הכוונות שלי היו טובות. שהוא צריך להיות מישהו אחר, מישהו שהוא לא, על מנת להשתלב.

מאותו יום ואילך, הרגשתי צורך עז להעריך את השוני באחרים.

בכל פעם שאני מסתכלת על מישהו, אני יכולה לראות בו משהו מיוחד.

אני מנסה לעודד אנשים להיות מי שהם באמת תמיד.

היום, שאני רואה מוזר, אני רואה יופי, כשאני רואה שונה, אני רואה משהו מרתק ומדהים.

ואני יכול לסכם זאת במשפט אחד:

יכול להיות שאני לא נמצאת במקום בו הייתי רוצה להיות היום, אבל תודה לאל שאני לא איפה שהייתי בעבר.